De statistieken waren tegenstrijdig voor ZSC. Alle vier de ontmoetingen tussen de onzen en Middelburg in de laatste twee seizoenen eindigden in een overwinning voor het combinatieteam. Positief vooruitzicht dus! Daarentegen werden de openingsduels in de laatste twee seizoenen door ZSC verloren. Uitdaging in het verschiet dus! Om de wiskundige wetten niet al te zeer te tarten, lijkt de uiteindelijke 4-4 dan ook het logische ver- en gevolg van de voornoemde statistieken.

Het scoreverloop ging weer eens alle kanten op. De Middelburgers die zonder Johan de Wolf waren opgekomen hadden Alex Jonkheer op het eerste bord gepositioneerd. ZSC miste Martin Krijger en Arend Bandsma, maar had haar spelers “gewoon” op rating opgesteld, waarbij haar invallers Ben Snethorst en Joost van Eenennaam weer eens een belangrijke inbreng hadden.

Zodoende trof Hans Aangeenbrug genoemde Jonkheer op het eerste bord. Na verloop van tijd was er een witte koning zwervend midden op het bord te zien omgeven door zwarte zware stukken. Meestal is dat een veeg teken. Zo ook nu. Aangeenbrug maakte geen fouten en tekende het eerste bordpunt aan.

ZSC kon maar kort genieten van deze 1-0 voorsprong. Ongeveer gelijktijdig feliciteerden Bart Hertog en Rick van de Breevaart hun tegenstanders op de borden 5 en 6. Paul Koster en Joost Kerssemakers zorgden ervoor dat de Middelburgers op voorsprong kwamen. Het voordeel van zelf de langste partij spelen is dat het een geldig excuus is om weinig mee te hebben gekregen van andere partijen en summier te kunnen/ moeten blijven. Van de Breevaart stond aanvankelijk beter, maar deed zijn dame in de aanbieding. Hertog deed het ook niet goed, blijkens zijn opmerking dat dit echt niets meer was.

Van Eenennaam behaalde een remise op het achtste bord tegen Sipke Cuperus, die vorig jaar nog met de Souburgse reserves meespeelde. Op het derde bord zaten Sjaak Spiegels en Maarten Westerweele beiden continu in hun laatste minuut terwijl ze nog een zet of 15 van de 40 af waren. Na her en der wat remisevoorstellen besloten beide spelers om in een stelling met beide een dame, een toren en een stuk of 6 pionnen niet te gaan forceren met het risico de bekende bok te schieten.

Eerder al had Olaf van der Sloot op het tweede bord de opmars van het laatste jaar van Marcel Nellen weten te stuiten, door zijn stugge spel na verloop van tijd te ontregelen en te ontmantelen en zodoende een gelijke tussenstand in de teamwedstrijd te realiseren. ZSC kwam op een 4-3 voorsprong doordat Ben Snethorst op het zevende bord Dick Wolters pootje lichtte. Een half puntje nog nodig om de zegereeks van de laatste 2 seizoenen tegen Middelburg te vervolgen.

Dat halve puntje ging vast wel komen van Sebastiaan Koedoot, welke het op het vierde bord wederom opnam tegen Sjaak Steijn. In het middenspel dacht Steijn een kwaliteit te winnen door via loper g5 de witte dame (op f4) en toren (op e3) op de korrel te nemen. Koedoot “offerde” a tempo zijn dame door de loper te nemen. Terugslaan met de pion op h6 zou Steijn fataal worden doordat zwart dan een mat in 2 om zijn oren zou krijgen (toren h3+, gevolgd door paard e7++). Zwart moest zijn dame (tegen)offeren tegen het witte paard op d5, waarna Koedoot via Dame xg7 een pion wist te winnen (in plaats van een kwaliteit te verliezen). Alles leek in kannen en kruiken, zeker nadat zwart ook nog de pion op h6 zou gaan verliezen. In de tijdnoodfase ging het echter verkeerd voor Koedoot. De tijdnoodfase van Steijn nota bene… Koedoot koos voor een verkeerde afwikkeling, doordat hij een mogelijke paardvork te laat zag en nu noodgedwongen zijn pion op b3 moest geven om deze vork te voorkomen, waardoor zwart een vrijpion kreeg op b4. Van +2,5 naar een klein minnetje. De laatste remise-kans werd ook gemist doordat wit verzuimde torens te ruilen. Goed middenspel van Koedoot en sterke eindfase van Steijn. Maar uiteindelijk telde ook hier de laatste zet, welke na 5 uur de overwinning voor Steijn en de 4-4 op het wedstrijdformulier bracht.